به گزارش خبرگزاری روزگار پرس، دقیقا ۵۰ سال پیش در چنین روزی، مونیخی‌ها به دعوت باشگاه پاس به تهران آمده بودند، دو بازی دوستانه با تیم‌های پاس و منتخب تهران (همان تیم ملی) داشتند.
در دروازه تیم ایران، مرحوم ناصر حجازی ایستاده بود اما درون دروازه بایرن سپ‌مایر حضور نداشت. ایران ستاره های خود را به میدان برده بود؛ همایون بهزادی، جعفر کاشانی، صفر ایران‌پاک، ناصر حجازی، غلامحسین مظلومی، مصطفی عرب (کاپیتان)، مجید حلوایی، پرویز قلیچ‌خانی، ابراهیم آشتیانی اما بر اساس آنچه مرحوم دکتر حمیدرضا صدر در کتاب «پسری روی سکوها» آورده، ستاره‌های ژرمن میلی به دویدن و بازی جدی نداشته‌اند.
مرحوم صدر که در تاریخ ۹ تیر ۱۳۵۱ این بازی را از نزدیک در ورزشگاه آزادی تماشا کرده، در صفحه ۱۹۷ کتاب در وصف این بازی و شکست غیرمنتظره مونیخی ها می نویسد:«… تمایلی به کسب پیروزی نشان نمی دهند. با بی میلی می دوند و از سر سیری به توپ ضربه می زنند. سست و رخوت ناک. متکبر و پرنخوت. خونسرد و بی رغبت. می دانید فوتبال با دنبال توپ دویدن و ضربه زدن فرق دارد. می دانید فوتبال با شور بازیکنان برای کسب پیروزی پیروزی، فوتبال می شود. شورانگیز بودن بازی از جدی بودنش بر می خیزد نه از گل هایش. بنابراین آنچه می بینید فوتبال نیست. بکن بائر، بکن بائر نیست. مولر، مولر نیست. ژرمن ها خواب زده به نظر می رسند. خمیازه می کشند. بازیچه شده اید. بایرنی ها در بازی بعدی مقابل پاس ۱-۱ متوقف خواهند شد. آن ها برای تفریح به تهران آمده اند. برای ریخت و پاش. برای شب زنده داری و عیش و نوش. تعطیلات تابستانی شان از دیشب آغاز شده. با دریافت ۶ گل در تهران. با دهن کجی به ما.»
۲۵۷ ۲۵۱
دیدگاه ها برای این نوشته بسته شده است.