الهام حسینی را از نزدیک می شناسم؛سال هاست.هر بار که با هم حرف می زدیم می گفت آرزوهای بزرگی دارد.همیشه سعی کرده در چارچوب حرکت کند،بدون حاشیه باشد و برای همه زحمت هایی که کشیده احترام قائل باشد.
او سال هاست که دارد با خیلی از مشکلات می جنگد،نه تیم رسانه ای دارد که(مثل خیلی از دختران ورزشکار) به خاطر مقامی که نیاورده! و فقط چون خوب ژست می گیرد در صدر اخبار باشد و نه لاک سه رنگ می زند و در شبکه های مجازی منتشر می کند تا با هزار و یک ترفند در رسانه های مختلف ترند شود.او خود خودش است،بدن هیچ فیگور و رتوشی.

فقط کافی است فیلمی که یکی – دو سال قبل از خودش در حیاط منزل شان در لرستان منتشر کرده بود را ببینید.همه چیز دست تان می آید.عکس های امروزش که سه طلا کسب کرد را هم همین طور.یک بغض خاصی در چهره اش دیده می شد که تبدیل به فریاد شد.فریاد هایی که سال ها آنها را فرو خورده بود.

او الهام حسینی است که حالا تاریخ هم به احترامش خواهد ایستاد.نام او محال است از تاریخ این سرزمین محو شود و سال ها سال بعد شاید رکوردش شکسته شود و شاید دختر دیگری از ایران زمین موفق به کسب مدال طلا شود اما او اولین نفر است و مثل خیلی دیگر از دختران و زنان ایران نامش تا همیشه جاویدان خواهد ماند؛سیده الهام حسینی.

۲۵۱ ۲۵۱