امیر قلعه نویی و کارلوس کی روش یک بار دیگر به هم رسیدند. درست چند سال پس از آن روزهای پر تلاطم و تنش برانگیز در ایران. آن ها حالا به هم احترام می گذارند و داعیه دوستی با یکدیگر را دارند. همه چیز هم از مراسم قرعه کشی رقابت های جام ملت های ۲۰۲۳ آغاز شد. جایی که قلعه نویی در قامت سرمربی ایران و کی روش در قامت سرمربی تیم قطر در مراسم حضور داشتند و در خلال این برنامه، با هم عکس یادگاری گرفتند و به خوش و بش پرداختند تا نشان بدهند گذشته ها گذشته. گذشته ای که شاید گذشته باشد، اما از ذهن ها پاک نشده. همه آن مصاحبه ها و جنگ های لفظی و کلامی و رسانه ای در دوره اول حضور کارلوس کی روش روی نیمکت تیم ملی. دوره ای که امیر قلعه نویی طی آن در تیم های مختلفی نظیر استقلال، تراکتور، ذوب آهن و سپاهان حضور داشت و هرجا که بود، تنور انتقاد از سرمربی پرتغالی تیم ملی را شعله ور می کرد و البته که کی روش هم ساکت و آرام نمی نشست.

چندی پیش وقتی برنامه تورنمنت چهار جانبه اردن مشخص شد، یک بار دیگر شاخک فوتبال دوستان در ایران تیز شد. یک بار دیگر ایران، قلعه نویی و کی روش. انگار قرار نیست حضور این کاراکترها در قصه یکدیگر به پایان برسد. انگار کی روش و ایران همیشه باید به نحوی با هم برخورد داشته باشند حتی اگر از هم دور افتاده باشند. آن هم ایرانی که امیر قلعه نویی را روی نیمکت خود می بیند. در حول و حوش جام جهانی ۲۰۱۸ که اپیزودی دیگر از اختلافات دامنه دار و همیشگی قلعه نویی و کی روش برای جامعه فوتبال ایران در حال پخش بود، کی روش دست روی میلی پنهان در طرف مقابل خود گذاشت. او صریحا گفت که امیر چشم به نیمکت او دارد و می خواهد جانشینش شود. قلعه نویی پاسخ خاصی به این ادعا نداد و در آن مقطع هم جانشین کی روش نشد. مرد پرتغالی جای خود را به ویلموتس داد و ویلموتس هم جای خود را به اسکوچیچ داد اما دست روزگار یک بار دیگر نیمکت تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ را به کی روش تعارف زد و او هم کسی نبود که این دعوت نامه را رد کند. پیش بینی کی روش اما بالاخره درست درآمد. قلعه نویی که سال های سال، اتفاقات پس از جام ملت های ۲۰۰۷ و محاکمه تلویزیونی توسط عادل فردوسی پور در دلش مانده بود و می خواست به هر شکلی، آن «زخم کاری» را با یک «بازگشت» ترمیم کند، جانشین کی روشی شد که پس از جام جهانی ۲۰۲۲ دیگر در ایران خواهان زیادی نداشت. البته که حضور قلعه نویی هم مشتاقان چندانی در بین هواداران ایرانی نداشت اما گویی دیگر همه به یک بی تفاوتی رسیده بودند. پذیرفته بودند که فوتبال هم مثل دیگر پدیده های جامعه است و تافته جدا بافته ای از آن نیست و طبیعی است که حالش خوب نباشد و سکاندارانش هم در همین سطح باشند.

حالا این دو نفر به هم رسیده اند. در یک زمین بی طرف و در دیدار دوستانه ای که قرار است یک تیم در پایان آن قهرمان تورنمنت چهارجانبه اردن شود. قلعه نویی حالا ۶۰ سال دارد و کی روش ۷۰ سال. پخته تر و محافظه کار تر از قبل شده اند دیگر خبری از آن روزهای پر آب و تاب دهه ۹۰ برای جنجال نیست. حالا آن ها هر کدام نیمکتی را دارند که دوستش دارند. قلعه نویی به آرزوی قدیمی اش رسیده اما از طرفی می داند که جایگاهش آنقدر محکم نیست که بخواهد برای کسی رجز بخواند. پس در نتیجه باید در سکوت و آرامش کارش را انجام دهد و تلاش کند با تیم ملی در جام ملت ها نتایج خوبی بگیرد بلکه بتواند بقای خود تا جام جهانی ۲۰۲۶ را تضمین کند. کی روش هم باید قدر نیمکت قطر را بداند. کشور پر سر و صدا و البته پر زرق و برقی که خط قرمزی در پول خرج کردن برای توسعه فوتبالش ندارد و میزبان جام ملت ها هم خواهد بود، پس از جام جهانی نیمکت جذابش را به کسی سپرده که خودش هم شاید انتظارش را نداشت پس از تجربیات نه چندان موفق در کلمبیا، مصر و ایران، اساسا پیشنهاد کاری برایش بیاید.

این دو چهره ماندگار تاریخ فوتبال ایران، حالا به هم احترام می گذارند. با هم دیدار می کنند و از هم تعریف می کنند. کی روش به قلعه نویی می گوید که به حضور او روی نیمکت تیم ملی افتخار می کند و قلعه نویی هم به کی روش می گوید که تو برای فوتبال ایران زحمت کشیده ای و قدردانت هستیم. در پس همه این رفتارهای دیپلماتیک اما بعید است آتش آن کل کل های قدیمی هنوز شعله ور نباشد. آتشی که احتمالا هنوز روشن است اما فعلا زیر خاکستر رفته. آتشی که شاید در بازی سه شنبه شب ایران و قطر در استادیوم بین المللی امان در وجود بچه نازی آباد و پیرمرد موزامبیکی الاصل زبانه بکشد تا تمام آن بحث و جدل های قدیمی را در جدالی رو در رو با هم تسویه کنند. آتشی کهنه با این رمز؛ “بالاخره دیدی من از تو بهترم؟”